Dokument przygotowany na spotkanie Konferencji Zboru w dniu 1 marca 2020 roku.

Wartości Pierwszego Zboru Kościoła Chrześcijan Baptystów w Warszawie (wizja).

Wstęp:
Podczas dorocznego sprawozdawczego zebrania Konferencji Zboru, które odbyło się 24 lutego 2019 roku, powstał wniosek, aby zorganizować serię dodatkowych spotkań dla chętnych członków zboru, na których należałoby omówić i sprecyzować wartości i sposoby działania zboru na kolejne lata. Potrzeba ta wynika przede wszystkim z nowej sytuacji, w jakiej znalazł się zbór, i idących za tym konsekwencji, wśród których należy wymienić: pojawienie się znacznej kwoty pieniędzy ze sprzedaży działki przy ul. Iwickiej, rosnącą ilość członków zboru, brak wystarczającej liczby pomieszczeń na Waliców 25, możliwość wybudowania nowego budynku przy kaplicy, nowe wyzwania duszpasterskie, pragnienie docierania z ewangelią do kolejnych ludzi, budowanie zdrowego modelu zboru itp. Na podstawie materiałów przygotowanych przez pastorów zboru latem 2018 roku i przez Radę Zboru jesienią 2018 roku, odbyły się cztery spotkania wiosną 2019 roku, w których udział brało ok. 20-25 osób. Tematy kolejnych spotkań, które szczegółowo zostaną omówione poniżej, wynikały z rozpoznania wedle nauki Nowego Testamentu pięciu obszarów życia zboru, którymi są:
– uwielbienie Boga w życiu zboru,
– nauczanie,
– wspólnota,
– ewangelizacja 
– dobroczynienie

Na podstawie Pisma Świętego postanowiono wyznaczyć wizję działania zboru, czyli kierunek, w którym kościół przy ul. Waliców 25 powinien podążać w dalszych latach istnienia.

Wartości zboru (wizja) w skrócie:
Chcemy być:
1.    Żyjący dla Bożej Chwały
2.    Wierni Jezusowi i Jego Słowu
3.    Troszczący się o siebie nawzajem
4.    Czyniący uczniami
5.    Praktyczni w miłości

Rozwinięcie:

1.    Nauczanie
Wszystkie wartości i działania zboru powinny mieć swoje ostateczne źródło w nauce Pisma Świętego (2 Tym. 3:16-17). O tym, czym jest wspólnota ludzi wierzących, czym jest i jak powinna wyglądać ewangelizacja, jak brzmi treść zbawczego przesłania Ewangelii, jak mądrze prowadzić dobroczynienie oraz jaki jest cel naszego życia, dowiadujemy się z Pisma Świętego. Zgodnie z Artykułem 1 Wyznania Baptystów Polskich z 1930 r. „Wierzymy, że […] księgi święte Starego i Nowego Testamentu są przez Ducha Świętego prawdziwie natchnione zawierają prawdziwe dla rodzaju ludzkiego objawienie Boże, są jedynym źródłem dokładnej wiedzy o Bogu, jak też zawierają zasady i wskazówki, jak powinniśmy wierzyć i postępować.” Rozpoznając powagę jaką ma w sobie Pismo Święte, pragniemy jako zbór przede wszystkim skupić się na Jego studiowaniu, nauczaniu i stosowaniu w naszej indywidualnej, rodzinnej i zborowej codzienności (1 Tym. 4:13). Pragniemy to czynić poprzez:

– Kazania na nabożeństwach
Kazania powinny wypływać z konkretnego tekstu Starego i/lub Nowego Testamentu. Powinny mieć odpowiednio dobraną do odbiorców długość i formę. Celem kazań jest duchowy wzrost osób słuchających – wewnętrzne odżywienie ludzi wierzących (2 Tym. 4:2) oraz zwiastowanie przesłania ewangelii niewierzącym (1 Kor. 1:21-23). Kazania powinny być zróżnicowane w swej tematyce, odnosić się zarówno do treści doktrynalnej naszej wiary, jak i współczesnych problemów codzienności, z którymi zmagają się odbiorcy kazań. Kaznodzieje powinni być bardzo dobrze przygotowani do zwiastowania Słowa Bożego i głosić prawdę w poczuciu odpowiedzialności przed Bogiem (Jak. 3:1). Treść przesłania gościnnych kaznodziejów powinna zostać skonsultowana przed zwiastowaniem z pastorami zboru. Zgodnie z nauczaniem Pisma Świętego (1 Tym. 2:12), słusznie wyrażonym w stanowisku KChB w RP w sprawie nauczania przez kobiety podczas nabożeństw, wierzymy, że „kobiety nie powinny przejmować roli przywódczej przeznaczonej dla mężczyzn w Kościele, w tym pełnić roli nauczyciela całego Zboru.”

– Grupy biblijne oraz inne spotkania, których głównym celem jest wzrost duchowy poprzez nauczanie (spotkania szkółki niedzielnej, grupy młodzieżowej, seniorskiej, spotkania kobiet, itp.)
Grupy biblijne to środowisko rozwoju wiary i budowania relacji z innymi wierzącymi, które nie powinny zastąpić nabożeństw całego zboru, ale raczej być ich uzupełnieniem. Ideałem, do którego należy dążyć, jest to, by każdy członek zboru był częścią grupy biblijnej. Liderami grupy powinny być osoby mające ku temu obdarowanie duchowe, i które uzyskały błogosławieństwo starszych zboru do tego, by zajmować się tą służbą. Starsi  zboru odpowiedzialni za nauczanie powinni mieć świadomość tego, kto prowadzi grupę, i kto do niej należy, oraz orientować się w tym, co jest tam nauczane. Grupy mogą przerabiać dowolnie wybrane przez siebie zagadnienia i tematy. Należy pomagać liderom grup w wymianie używanych przez nich materiałów i omawianych tematów oraz powielać sprawdzone modele funkcjonowania grup domowych.

– Zborowa Szkoła Biblijna
Zborowa Szkoła Biblijna to dodatkowe spotkania, poza nabożeństwami i grupami biblijnymi, na których prowadzone są nauczania dla zborowników i gości. Dostrzegamy w nich wielką wartość. To miejsce, gdzie można pogłębić swoją wiedzę dotyczącą Boga na podstawie Pisma Świętego oraz nauczyć się życia chrześcijańskiego w praktyce. Zajęcia powinny być prowadzone przez osoby kompetentne, które będą umiały dobrze przekazać wiedzę i praktykę. Powinny się odbywać regularnie oraz tak, by nie kolidować z innymi elementami życia zboru. Koordynowanie ich należy do starszych odpowiedzialnych za nauczanie w zborze.

– Nowe formy komunikacji
Powinniśmy szukać nowych form docierania z nauczaniem biblijnym do zborowników i osób nim zainteresowanych. Na tyle, na ile jest to możliwe, powinniśmy wykorzystać Internet i urządzenia elektroniczne mające do niego dostęp, jako główny kanał komunikacyjny w dzisiejszych czasach. Treści powinny być łatwo dostępne oraz dopasowane do współczesnych standardów, a profil, na którym byłyby umieszczane, powinien być aktywny i regularnie odświeżany. Miałoby to szerokie zastosowanie dla zborowników, innych ludzi wierzących oraz niewierzących. Nasz zbór ma potencjał ku temu, by stać się jednym z najlepiej działających w tym obszarze wspólnot chrześcijańskich w kraju.

Główna myśl przewodnia: Zbór wierny Jezusowi i Jego Słowu w zmieniającym się świecie.


Wspólnota
Dosłowne znaczenie słowa ecclesia (gr. Kościół) to zgromadzenie wywołanych, co wskazuje na mnogość osób, które ktoś wywołał, aby były one razem. Opis zboru powstałego wskutek pierwszego wezwania Ewangelii poczynionego przez Apostoła Piotra w dniu Pięćdziesiątnicy, na które odpowiedziało ok. 3000 osób, można znaleźć w Dziejach Apostolskich 2:41-47. Dowiadujemy się stamtąd, że wspólnotę stanowią ludzie, którzy uwierzyli w Jezusa Chrystusa, otrzymali Ducha Świętego i zostali ochrzczeni (Dz. Ap. 2:38, 41), a więc zostali wywołani przez wezwanie Ewangelii i poszli za nim. Ich wspólnotowe życie obracało się wokół bycia razem, trwania w nauce apostolskiej, modlitwy i łamania chleba (Dz. Ap. 2:42). Stąd wierzymy, że zbór , czyli wspólnotę chrześcijańską, mogą tworzyć osoby, które uwierzyły w Jezusa Chrystusa jako Pana i zbawiciela, wyznały mu swoje grzechy i ogłosiły to publicznie przez chrzest na wyznanie wiary. Troskę o wspólnotę pragniemy realizować poprzez:

– Członkostwo i dyscyplinę zborową
Poprzez formalne członkostwo w zborze chrześcijanie potwierdzają swoje wyznanie wiary w Chrystusa i zaświadczają o przynależności i gotowości do odpowiedzialności za braci i siostry z danej wspólnoty. Ponadto członkostwo ma również znaczenie ochronne we wspólnocie. Jeśli ktoś będący częścią zboru zacznie trwać w grzechu, inni członkowie powinni go umiejętnie napomnieć i zachęcić do porzucenia grzechu oraz otoczyć odpowiednią opieką. Jeśli ta osoba nie zechce porzucić swego grzechu zborownicy powinni wdrożyć biblijny plan dyscypliny duchowej (Mat. 18:15-18). Jeżeli ostatecznie osoba dalej będzie tkwić w grzechu powinno się ją wyłączyć ze wspólnoty. Proces przyjęcia kogoś do zboru i przygotowania do chrztu powinien być zatem mądrze przeprowadzony, tak, aby katechumen i kandydat na członka zboru wiedział z czym wiąże się członkostwo i został rozpoznany przez wspólnotę jako osoba nowonarodzona. Należy zadbać o to, aby spotkania Konferencji Zboru – wszystkich członków zboru, nie były zwoływane jedynie w celu załatwienia bieżących spraw, ale dotyczyły również jego przyszłości i sposobu funkcjonowania. Powinny one być regularne, dobrze przygotowane i umiejętnie oraz ciekawie poprowadzane, tak, aby członkowie zboru mieli realny wkład w życie i funkcjonowanie wspólnoty.

– Uczestnictwo w Wieczerzy Pańskiej
Zbór powinien regularnie uczestniczyć w Komunii składającej się z chleba i wina, aby tym samym zaświadczyć o swojej przynależności do Chrystusa (1 Kor. 11:23-26) i pozostałych członków wspólnoty (1 Kor. 10:16-17).

– Uczestnictwo w grupach domowych
Ponieważ dobrym środowiskiem do troski o siebie nawzajem i budowania poczucia wspólnotowości są grupy domowe, dlatego powinniśmy się troszczyć o to, by możliwie każdy członek zboru był zaangażowany w życie takiej wewnętrznej społeczności. 

– Troskę o stałe relacje między sobą i wychowanie zborowe (uczniostwo)
Jako zbór powinniśmy zabiegać o prawdziwe relacje miłości między sobą (1 Jana 4:7-21). Nie mogą one być powierzchowne ani krótkotrwałe. Powinniśmy być dobrze nastawieni nie tylko do osób, które pojawiają się w życiu od niedawna, ale interesować się każdym, kto jest częścią wspólnoty. Nasze troska o siebie powinna być szczególnie mocno okazywana, gdy potrzeba wychowania zborowego i wzrostu w życiu młodego w wierze chrześcijanina. Musimy położyć wyraźny nacisk na to, by osoby starsze w wierze chętnie brały odpowiedzialność za prowadzenie innych w uczeniu się praktyki codziennego życia z Bogiem. Jako pojedynczy członkowie zboru powinniśmy zabiegać o to, by otaczać opieką duszpasterską wszystkich członków zboru, niezależnie od tego, od jak dawna są częścią wspólnoty (1 Kor. 12:12-27).

– Opiekę duszpasterską
Mając świadomość tego, że przy tak dużej ilości członków zboru jaką obecnie mamy, niemożliwe jest, aby pastorzy mogli się o każdą osobę należycie zatroszczyć, należałoby rozpoznać osoby z obdarowaniem duszpasterskim i stworzyć służbę opieki duszpasterskiej, tak, aby starsi zboru mogli mieć jakiekolwiek informacje o stanie duchowym każdego członka wspólnoty, aby móc go wesprzeć i pomóc rozwijać się w wierze. Każdy członek wspólnoty powinien otrzymać należytą pomoc duszpasterską, jeśli jej potrzebuje.

– Modlitwę
Powinniśmy zabiegać o to, aby codziennie w naszych modlitwach powierzać Bogu nasz zbór. Skoro wierzymy, że jego wzrost jest zależny od jego Pana (1 Kor. 3:7), to nie powinniśmy nigdy przestać prosić o to Boga, który obiecuje odpowiadać na modlitwy zgodne z Jego wolą. (1 Jana 5:14). Ponadto módlmy się zawsze o: pokój między zborownikami, o wzrost wiary, o przywódców zboru, o nowe nawrócenia i chrzty, o mądrość w postępowaniu zboru, itd. Na nabożeństwach należy przedstawiać zborowi prośby modlitewne zgłaszane przez członków wspólnoty, aby ona mogła się wspólnie wstawiać się za sobą nawzajem.

Główna myśl: Zaangażowani członkowie zboru, troszczący się o siebie nawzajem


Ewangelizacja
Poprzez ewangelizację rozumiemy wezwanie naszego Pana Jezusa Chrystusa przekazane Apostołom przed jego wniebowstąpieniem, a zapisane w Ew. Mat. 28:19-20: „Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata.” Wierzymy, że jest to obowiązek i przywilej zarówno zboru, jak i każdego chrześcijanina, aby głosić innym Dobrą Nowiną o zbawieniu z łaski przez wiarę w Jezusa Chrystusa (Ef. 2:8-9). Rozumiemy zatem, że ewangelizacja to głoszenie w autorytecie Boga, tego co On uczynił, by zbawić grzeszników, którzy sami z siebie nie mogą dojść do Boga, jest to możliwe jedynie poprzez osobę Jezusa Chrystusa, jego odkupieńczą śmierć i zmartwychwstanie (Rzym. 3:21-26, 1 Kor. 15:1-4). Wierzymy, że to nie w ludzkiej mocy, umiejętności przekonywania czy sprycie znajduje się możliwość zbawienia człowieka, a jedynie w suwerennym działaniu Boga Ojca (Jana 6:44, 1 Kor. 3:6-7), przez Ducha Świętego (Jana 16:8) w sercu człowieka oraz zwiastowaniu Ewangelii (Rzym. 1:16-17). Jednocześnie wierzymy, że każdy człowiek jest odpowiedzialny przed swoim Stwórcą za przyjęcie lub odrzucenie przesłania o zbawieniu (Dz. Ap. 17:30, Flp. 2:12). Z przyjęciem przekazu Ewangelii powinno iść przyjęcie chrztu na wyznanie swojej wiary przed zborem oraz prowadzenie osoby młodej w wierze we wzroście chrześcijańskim – uczeniu przestrzegania wszystkiego co przykazał nam Pan (Mat. 28:19).
Dzieło ewangelizacji możemy podzielić na dwie kategorie – indywidualną i zborową:

– Ewangelizacja indywidualna
Ideałem, do którego zbór powinien dążyć jest wychowywanie członków wspólnoty tak, aby traktowali ewangelizację jako styl życia (Dz. Ap. 8:4) nie zaś jednorazowe akcje. Członkowie zboru powinni umiejętnie prowadzić zawiązywane relacje z niewierzącymi tak, aby móc podzielić się z nimi Dobrą Nowiną. Jeśli pojedynczy członkowie będą dobrze pojmowali priorytety ewangelizacji, to również cała wspólnota będzie je rozumiała. Budowanie myślenia o ewangelizacji jako codziennym stylu życia człowieka oraz uwypuklanie prawdy o wadze osobistego świadectwa jest zadaniem pastorów i starszych zboru.  Przygotowanie praktyczne członków zboru, którzy będą umiejętnie i wiernie głosili ewangelię oraz chętnie troszczyli się o dalszy wzrost duchowy tych, którzy uwierzą Jezusowi to cel, do którego powinien dążyć nasz zbór.

– Ewangelizacja zborowa
Ewangelizacja zborowa to wspólne działania całego zboru w celu szerzenia przesłania o zbawieniu. W zborze powinny odbywać się regularnie i być dobrze komunikowane członkom zboru, działania ewangelizacyjne. Powinno je cechować dobre zaplanowanie, mądre angażowanie zborowników i kreatywność w dotarciu do niewierzących.  Zbór powinien stale i intencjonalnie modlić się o konkretną grupę ludzi, do których chce dotrzeć z przesłaniem o zbawieniu. Regularnie należy przypominać o potrzebie ewangelizacji podczas niedzielnych kazań. Ponadto powinno uczyć się dzielenia ewangelią – należy w zborze organizować kursy i szkolenia z tego zakresu. Zbór powinien również wykorzystywać współczesne media internetowe. Powinniśmy tworzyć ciekawe i nowoczesne materiały, które będą prezentować Dobrą Nowinę w przystępny sposób. Zbór powinien być zaopatrzony w dobre materiały ewangelizacyjne, aby każdy członek zbór mógł je pobrać i ich używać w swojej codzienności.
Należy powołać służbę ewangelizacyjną, która troszczyłaby się w szczególny sposób o przygotowywanie działań ewangelizacyjnych i ich prowadzenie przy zborze.

– Zakładanie nowych zborów
Wszystkie zbory baptystyczne w Warszawie i okolicy powstały dzięki bezpośredniej lub pośredniej pracy naszych zborowników. Należy dbać o to, aby podtrzymywać tę pracę, szczególne, gdy w kaplicy zaczyna robić się ciasno na niedzielnych nabożeństwach. Nowe placówki powinny być zakładane z błogosławieństwem kościoła macierzystego, na jej czele powinni stanąć przywódcy, na których starsi włożą ręce i w modlitwie powierzą ich Bogu. Zbór wysyłający powinien stale modlić się i zabiegać o rozwój tej pracy misyjnej, wspierać go materialnie i duchowo.

Główna myśl: Zbór czyniący uczniami.


Troska dobroczynna
Chrześcijanie są powołani do tego, aby odzwierciedlać charakter Jezusa Chrystusa, być światłością świata i solą ziemi, zgodnie ze słowami Zbawcy (Mat. 5:13-16). Pismo Święte wzywa nas zarówno w Starym (Pwt. 15:7-8), jak i Nowym Testamencie (Jak. 1:27) do okazywania troski potrzebującym, jest ona wyrazem prawdziwej pobożności i przykazania mówiącego o tym, byśmy miłowali innych czynem i prawdą (1 Jana 3:17-18). Ponadto Kościół, który został zbawiony z łaski bożej, sam powinien tę łaskę okazywać. Służyć ludziom, nie aby coś otrzymać, lecz aby wskazać na miłość do ludzi, która wynika z miłości do Boga (Mat. 25:30-35).
Okazywanie troski w zborze powinno być mądrze zaplanowane (1 Kor. 16:1-3) i przemyślane ze szczególnym uwzględnieniem osób znajdujących się wewnątrz wspólnoty zboru (1 Tym. 5:8-10). Zbór oprócz niesienia pomocy doraźnej zależnej od potrzeb, powinien znaleźć dla siebie stałą służbę dobroczynną, najlepiej w sferze, która jest zaniedbana lub pomijana przez inne instytucje dobroczynne i Kościoły.

– Troska wewnątrz zboru
Zbór powinien troszczyć się o potrzebujących wewnątrz wspólnoty, wiedzieć kto jakiej pomocy potrzebuje i najlepiej byłoby, aby prowadzić pomoc tak dobrze, by osoby potrzebujące nie musiały nawet o nią prosić. Należy powołać służbę dobroczynną, która w sposób mogłaby się zatroszczyć o osoby będące członkami wspólnoty.

– Troska na zewnątrz zboru
Dobroczynienie poza zborem należy umiejętnie łączyć z ewangelizacją jeśli jest to możliwe. Będzie to dobry sposób na okazanie miłości chrześcijańskiej i zaświadczenie o łasce bożej w naszym społeczeństwie (Ef. 2:10).

Główna myśl: Zbór okazujący miłość w praktyczny sposób

Uwielbienie Boga
Apostoł Paweł w Liście do Efezjan 3:21 poucza nas „[Bogu] niech będzie chwała w Kościele i w Chrystusie Jezusie po wszystkie pokolenia na wieki wieków. Amen”. Wierzymy zatem, że wszystko czym zajmuje się Kościół powinno odbywać się dla Bożej chwały. Jezus pouczył nas w Ew. Jana 15:8, że uwielbienie Boga dokonuje się poprzez posłuszeństwo Jemu, naśladowanie go i wydawanie owocu: „Przez to uwielbiony będzie Ojciec mój, jeśli obfity owoc wydacie i staniecie się moimi uczniami.” Wierzymy zatem, że zbór powinien zastanawiać się we wszystkim czego się podejmuje, czy uwielbia to Boga i wyraża posłuszeństwo Jemu. Wszystkie powyższe wartości i sposoby działania – nauczanie, wspólnota, ewangelizacja i dobroczynienie, powinny być zawsze przemyślane w oparciu o nadrzędną zasadę – uwielbienie Boga. Jednocześnie należy unikać wszystkiego, co może rozpraszać ten cel. Objawiona i ostateczna norma postępowania i posłuszeństwa Bogu została zawarta w przekazie Pisma Świętego, które zbór powinien stale poznawać, aby sprawdzać, czy jest posłuszny swojemu Panu. Każde przedsięwzięcie zboru powinno zostać powierzone Bogu w modlitwie. 

– Nabożeństwa
W sposób szczególny uwielbienie Boga w zborze widoczne jest podczas nabożeństwa – wspólnego zgromadzenia zboru – w śpiewie, nauczaniu, modlitwie, oraz ustanowieniach pańskich – chrzcie i pamiątce Wieczerzy Pańskiej. Uważamy, że sednem śpiewu Kościoła jest oddanie Bogu czci poprzez różnorodne, głębokie i biblijne w swym przekazie pieśni, które może zaśpiewać cały zbór (Ef. 5:19-20, Kol. 3:16). Modlitwy wypowiadane na głos powinny mieć treść, którą słuchający zgodnie potwierdzą wspólnym, głośnym „Amen”. Chrzest udzielany jest w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego (Mat. 28:19), tylko osobom świadomym, które zostały rozpoznane przez zbór jako nowonarodzone oraz zgodziły się zostać członkami zboru. Wieczerza Pańska powinna być podawana zgodnie z nakazem Jezusa pod dwiema postaciami – chleba i wina (Łuk. 22:17-20), wszystkim, którzy uwierzyli w Pana Jezusa Chrystusa, potwierdzili to poprzez chrzest i tym samym stali się częścią wspólnoty zboru (1 Kor. 10:16). W całości trwania nabożeństwa powinno nam stale przyświecać pragnienie oddania Bogu czci, pamiętając o słowach apostoła Pawła z 1 listu do Koryntian 14:40 „a wszystko niech się odbywa godnie i w porządku.”

Główna myśl: Zbór oddający Bogu chwałę w każdej dziedzinie swojego życia.


Podsumowanie
Powyżej zostały opisane wartości chrześcijańskiego zboru, które wyznacza Pismo Święte, i które powinien spełnić Pierwszy Zbór Kościoła Chrześcijan Baptystów w Warszawie. Każdy członek zboru powinien się zaznajomić z tym planem, zrozumieć czym jest życie we wspólnocie Kościoła, i wraz z przywódcami zboru powinien troszczyć się o ich realizację, przy jednoczesnej świadomości tego, że Jezus prowadzi swój Kościół wedle swoich dróg i pragnień. Po akceptacji Rady Zboru należałoby niniejszy dokument przekazać każdemu członkowi zboru i omówić go na spotkaniu Konferencji Zboru, tak, aby zbór określił czy się z nim zgadza, czy też pragnie go zmienić lub zakwestionować. Kolejnym krokiem w realizowaniu wizji zboru powinno być skondensowanie niniejszego dokumentu do najbardziej przyswajalnej formy i długości oraz zastanowienie się nad jak wdrażać kolejne punkty w życie zboru i jak odpowiednio przygotować strukturę organizacyjną zboru do jak najlepszego realizowania niniejszego planu.
Ponadto powinniśmy stale się zastanawiać nad tym czy zmierzamy w dobrym kierunku oraz czy prawdziwie oddajemy Bogu chwałę w naszych działaniach. W związku z tym zawarta w dokumencie wizja kościoła powinna być nieustannie weryfikowana w oparciu o Pismo Święte.